از عمق ناپیدای مظلومیت ما، صدایی آمدنت را وعده می-داد.
صدا را، عدل خداوندی صلابت می-بخشید و مهرِ ربانی گرما می-داد.
و ما هر چه استقامت، از این صدا گرفتیم و هر چه تحمل، از این نوا دریافتیم.
در زیر سهمگینترین پنجه-های شکنجه تاب می-آوردیم که شکنج زلف تو را می-دیدیم. در کشاکش تازیانه-ها و چکاچک شمشیرها، برق تو تابمان می-داد و صدای گامهای آمدنت توانمان می-بخشید.
رایحه-ات که مژده حضور تو را بر دوش می-کشید مرهمی بر زخمهای نوبه نومان بود و جبر جانهای شکسته-مان. دردها همه از آن رو تاب آوردنی بود که آمدنی یودی.تحمل شدائد از آن رو شدنی بود که ظهورت شدنی بود و به تحقق پیوستنی.
انگار تخم صبر بودیم که در خاک انتظار تاب می-آوردیم تا در هرم خورشید تو به بال و پر بنشینیم.
سنگینی بار انتظار بر پشت ما، سنگینی یک سال و دو سال نیست یک قرن و دو قرن نیست. حتی از زمان تودیع یازدهمین خورشید نیست.
تاریخ انتظار و شکیبایی ما به آن ظلم که در عاشورا بر ما رفته است بر می-گردد، به آن تیرها که از کمان قساوت برخاست و بر گلوی مظلومیت نشست، به آن سم اسبهای کفر که ابدان مطهر توحید را مشبک کرد. به آن جنایتی که دست و پای مردانگی را برید.
از آن زمان تاکنون ما به آب حیات ِ انتظار زنده ایم، انتظار ظهور منتقمِ خون حسین.
تاریخ استقامت ما از آن زمان هم دورتر می-رود، از عاشورا می-گردد و به بعثت پیامبر اکرم می-رسد. هم او در مقابل همه جهل و ظلم و کفر و شرک و عناد و فسادی که در جهانِ آن زمان را پوشانده بود وعده می-فرمود که کسی خواهد آمد. نامش نام من، کنیه-اش کنیه من، لقبش لقب من، دوازدهمین وصی من خواهد بود و جهان را از توحید و عدل و عشق و داد پر خواهد فرمود.
اما تاریخ صبر و انتظار ما به دورترها بر می-گردد، به مظلومیت و تنهایی عیسی، به غربت موسی، استقامت نوح و از همه اینها گذر می کند تا به مظلومیت هابیل می-رسد.
انتظار و بردباری ما را وسعتی است از هابیل تاکنون و تا برخاستن فریاد جبرئیل در زمین و آسمان و آوردن مژده ظهور امام زمان.
آری و در آن زمان هستی حیات خواهد یافت، عشق پر و بال خواهد گشود و در رگهای خشکیده علم، خون تازه خواهد دوید. پشت هیولای ظلم و جهل با خاک، انس جاودان خواهد گرفت و شیطان خلع سلاح خواهد شد، انسان بر مرکب رشد خواهد نشست و عروج را زمزمه خواهد کرد.
استاد سید مهدی شجاعی