دیروز در یکی از هفته نامه های وابسته به جبهه پایداری مقاله ای خواندم که ذهنم را برای دقایقی به خود مشغول کرد، در این مقاله به ضرورت وحدت اصولگرایان در مجلس نهم اشاره می کرد ، هرچند که وحدت فی نفسه امری است مطلوب و مورد نیاز برای رشد و پیشرفت کشور، اما سوال اساسی من این است که اگر وحدت بین اصولگرایان ممکن است چرا این وحدت قبل از انتخابات میسر نشد؟
یادم می آید در همایش جوانان جبهه پایداری که قبل از انتخابات برگزار شد، حاج آقا تهرانی علت عدم وحدت بین دو جبهه را « اختلاف مبنایی بین آنها» دانستند؛ حال یک سوال دیگر پیش می آید که چطور قبل از انتخابات این مشکل مانع وحدت می شود اما بعد از آن نه؟!
پی نوشت:
خبر ها حاکی است، هنوز که مجلس نهم تشکیل نشده، نمایندگان ما به فکر تشکیل فراکسیونهایی افتاده اند نمی دانم که این شروع زودتر از موعد را به فال نیک بگیرم یا ...
دل نوشت:
فقط از این نگرانم که مردم بازیچه مقاصد سیاسی، سیاست بازان شده اند.