بارها در تنهایی ام به خودم قول داده ام گناه نکنم ولی بعدا نمی توانم عمل کنم و قلباً ناراحت می شوم. چه کنم؟

پاسخ استاد قاسمیان:

این بحث ابعاد زیادی دارد ولی من یکی از راهکارها را فقط عرض میکنم و آن این که خودتان را در محیط های بد قرار ندهید. در محیط های بد، میل انسان به گناه زیاد می شود و گناه کردن برایش ساده می شود.

حضرت موسی (ع) به بنی اسرائیلی ها گفت و در قرآن آورده شده که وَاجْعَلُواْ بُیُوتَکُمْ قِبْلَةً -یونس 87- خانه هایتان را مقابل هم بسازید. وقتی خانه ها مقابل هم باشد چشم در چشم هم هستید و بازخورد مثبت به هم می دهید و همدیگر را تقویت می کنید.

یک نفر وقتی در محیط خوب با جمع و رفقای خوب می رود ارزش دارد و حتی همین که فرد به واسطه حیا از یک جمعی گناه نکند و رودربایستی انگار داشته باشد چیز خوبی است! ارتباط با آدم های خوب و رفتن به مسجد و هیئت و .. آدم را تقویت می کند.

در مقابل اگر کسی به محیط های بد برود و حرف های بد و ارتباطات با نامحرم هست و مسائل اعتقادی که در آن جا مطرح می کنند خوب نیست و در شبکه های اجتماعی که هستند حرف ها و تصاویر بد هست، این درست نیست و فرد نباید شرکت کند. به عبارتی زمینه خطا کردن را از خودشان بگیرند تا بتوانند تمرکز کنند. باید زمینه را فراهم کنیم و در جایی باشیم که هجمه گناه کمتر باشد تا صدای فطرت شنیده شود.

این را مقدم کردم چون جوانان این مشکل را دارند که بعضا صحنه های بد می بینند، با افراد بی قید می گردند، فیلم نامناسب می بینند، در عین حال توقع دارند به گناه آلوده نشوند. زمینه را باید سلب کنیم. از آن طرف هم از باب اِنَّ الْحَسَناتِ یُذْهِبْنَ السَّیِّئاتِ -هود 114- پای فرد به مسجد و محیط خوب باز شود ذره ذره پا از جاهای بد کنده می شود.

بعد هم توقع نداشته باشیم از لحظه تصمیم یکباره تغییر کنیم. این توقع هم فرد را اذیت میکند. در حالیکه انسانی که تصمیم گرفته گناه نکند هم گناه می کند، مهم این است که پشت سر گناه استغفار داشته باشد.

از مجموعه پرسش و پاسخ های جلسه 25 برنامه یاد خدا، هفتم آذر94